دو میدانی

دو و میدانی از ورزش‌های محبوب بازی‌های المپیک است که شامل دوها، پرش‌ها، پرتاب ها و رشته‌های ترکیبی می‌باشد.

تاریخچه دوومیدانی

دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین می‌توان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته است و اولین اسلحهانسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می‌آمد.

بشر اولیه برای دفاع ازخود محتاج به فرار کردن بود تا اینکه در محلی خود را مخفی کرده به زندگی خود ادامهدهد. لیکن اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات قرارمی‌گرفتند.

بدین جهت پدرها بچه‌های خود را تشویق به دویدن کرده و به آنها طرزفرار از مقابل حیوانات را می‌آموختند چرا که دویدن، حد فاصل بین زندگی و مرگ برایآنها بود.
انسانهای اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدنو پریدن استفاده می‌کردند و اگر لازم می‌شد که بین آنها و حیوانات مبارزه‌ای صورتگیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک می‌گرفتند این کار معمولاً زمانی انجام می‌گرفتکه انسان از فرار کردن خسته و کوفته می‌شد.

در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبوربود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود هم حداکثر استفاده را نماید. به این ترتیبانسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکم‌تر پرتاب کند، بهتر خواهدتوانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.

از بین ملتهای دنیای باستانفقط یونان بود که با عشق و علاقه، مردان غیور و با شهامت خود را به بهترین شکل،تشویق می‌کرد. در یونان باستان به مردانی که بهتر دویده و شی‌ای را بیشتر پرتابکرده و از مرتفع‌ترین محل می‌پریدند به چشم عظمت نگاه می‌کردند و برای آنها احترامو افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است کهبه چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار می‌گرفتند و ورزشکاران دیگر دردرجه دوم اهمیت قرار داشتند.

در اساطیر یونان باستان، به موجودی پرشور و شر بهنام «مرکور» بر می‌خوریم. این موجود افسانه‌ای، جوانی است بلند بالا و سرشار ازشادمانی و حرکت و حرارت. او در دو طرف کلاه و مچ پای خود بالهایی کوچک دارد و باهمین بالها و گامهای تیز و چابک، سفرهای بسیار پرماجرایی را در کوهها و جنگلها وسرزمینهای مختلف انجام می‌دهد. وجود چنین اسطوره‌ای حکایت از علاقه و توجه مردم بهتیزپایی، چابکی و دویدن دارد.
در دوران امپراطوری روم باستان، لژیونرها (سربازان عضو ارتش) با پرداختن به انواع دوها و پرتاب‌ها، خود را برای مسابقاتشمشیرزنی و نبردهای تن به تن آماده می‌کردند.